Na het afleveren van een bestelling bij de Glutenvrije Winkel in Amsterdam reed ik door naar mijn vriend Jan Willem. Ik heb Jan Willem leren kennen in de aanloop naar de start van mijn glutenvrije bakkerij. Ik volgde toen een ondernemerscursus waar hij ook aan deelnam. Eén keer per maand zagen we elkaar en volgden we elkaars vorderingen. Zijn opmerkingen en feedback vormden een stok achter de deur, of een schop onder mijn kont beter gezegd. ‘Heb je al dit gedaan?’ ‘Wat denk je daarvan?’ Zo langzaam aan werden mijn plannen concreter en doordachter.

Nu was ik op bezoek bij mijn muse, mijn klankbord. Altijd leuk om te horen waar hij mee bezig is en daar weer levenswijsheden uit te filteren. Bij hem thuis speurde ik even in de boekenkast. Misschien had hij nog iets interessants te lezen of gewoon een roman waar ik mij in kon verliezen tijdens deze tumultueuze periode.

Bam, in één keer raak! ‘Life Lessons’ riep mij. Ik pakte de paperback uit te kast en begon te bladeren. Een paar zinnen spraken mij aan en ja, ik mocht het boek lenen ‘of houden, of misschien vraag ik het terug’.

Thuisgekomen dook ik meteen in het boek. Zeer inspirerend. De levenslessen die wij kunnen leren van onze sterfelijkheid. Verschillende thema’s komen aan bod, zoals liefde, angst, woede, tijd.

Maar het meest toepasselijke op dit moment was het stukje over authenticiteit.

“We are like a pie: we give a piece to our parents, we give a piece to our loves, we give a piece to our children, and we give a piece to our careers. At the end of life, some people have not saved a piece for themselves – and don’t even know what kind of pie they were”. – Kübler- Ross & Kessler, 2000

Ons hele leven geven we stukjes van onszelf weg aan anderen, maar houden we aan het eind van de rit ook iets voor onszelf over? En wat blijft er dan van ons ‘eigen’ over?

(In de bakkerij is dit heel letterlijk aan de orde. Bij elk product dat we
maken zit iets van onszelf. Zijn we in een goede bui, dan kan je dat proeven in
de taart. Is er een moment van frustratie? Ook dat is te proeven of te zien in een
gebakje of brood.)

Daar dacht ik al een tijdje over na. In de bakkerij stopte ik mijn ziel en zaligheid. Er bleef genoeg over voor thuis, voor man en kinderen, voor mijn sociale contacten. Maar ook niet altijd. Menigmaal heb ik mij teruggetrokken uit situaties, omdat mijn sociale batterij leeg was. Soms was ik fysiek helemaal afgedraaid. Vaak allebei. Mijn eigen bordje taart was op, er lagen wat kruimels, maar dat was het dan ook.

Hoe kon ik zorgen dat er een stukje taart voor mij overbleef? Wilde ik nog verder op deze manier? Was ik slechts een paar kruimels op een schoteltje? Waar bleef ‘Paula’ in dit alles? 

Ik dompelde mijzelf onder in Ademwerk en Koudwaterzwemmen. Met mijzelf zijn in het nu, dat is wat ik nodig had (en heb). Even niet bereikbaar voor een ander, geen zorgen over morgen, geen denkwerk over wat er had kunnen moeten gebeuren. Gewoon zijn.

Tijdens deze momenten voor mijzelf realiseerde ik mij dat het harde werken en constant AAN staan niet meer bij mij paste. Aanpassingen in de bakkerij op het gebied van apparatuur, personeel, werkwijze waren niet afdoende om de situatie voor mij kloppend te maken. De meest radicale beslissing was nodig: mijzelf uit de situatie halen. Dus stoppen met de bakkerij. Kan ik zomaar de boel loslaten en voor mijn eigen gezondheid en geluk kiezen?

In een volgend blog ga ik verder in op  waarom de glutenvrije bakkerij niet meer mijn passie is.

Het loslaten zal niet makkelijk zijn, zeker niet nu de sfeer in het team supergoed is. Ook alle dankbare klanten die nog even langskomen maakt dat afscheid nemen met een lach en een traan komt. Dat hoort bij de beslissing om het fysieke werk in de bakkerij en de stress van alle feestdagen achter mij te laten. Het wil niet zeggen dat ik mij nooit meer fysiek wil inspannen of dat ik er van overtuigd ben, dat ik geen stress zal ervaren na het einde van mijn carrière als bakkersondernemer. De beslissing geeft in ieder geval ruimte aan een periode van ontspanning en bezinning. Tijd om een nieuwe taart te maken, deze te verdelen en een mooi stuk voor mijzelf te bewaren.

Wat voor taart dat is? Misschien wel zo’n met marsepein bekleedde taart. Altijd een verrassing als de binnenkant zichtbaar wordt.

Paula