De laatste weken is één groot feest van herinneringen. Er komen klanten de zaak binnen, die ik soms al heel lang niet heb gezien of die juist wekelijks in de winkel staan. Met de meesten deel ik een mooie of bijzondere herinnering in die bijna 10 jaar dat de Gebaksjuwelier bestaat.

Spannende projecten

Zaterdag kreeg ik een foto van twee piepjonge meisjes die van hun allereerste glutenvrije slagroomtaart smulden. De eerste glutenvrije slagroomtaart door mij gemaakt, een maand voor de bakkerij echt openging. Dat wist ik trouwens niet meer. Voor mij was dit een bijzondere taart, omdat ik het nog in mijn eigen keuken maakte. Daar waar kans op kruisbesmetting zeker te weten aanwezig was. De klanten vertrouwden dat ik wist hoe ik hiermee moest omgaan.

‘Weet je nog dat je onze bruidstaart hebt gemaakt?’ Maar natuurlijk, de bruidstaarten die mijn team en ik hebben gemaakt staan mij nog heel goed voor ogen. Bruidstaarten zijn altijd een ‘dingetje’. Willen voldoen aan de wens van het bruidspaar, de logistiek van het wegbrengen, de kunst om de taart heelhuids op locatie te krijgen en daar goed neer te zetten als het warm weer is, als er een steil trappetje is, als er een gat in de weg zit… altijd extra spannend.

Meelopers

‘Weet je nog dat ik een dagje heb meegelopen?’ Zoveel mensen hebben een dagje meekijken en meehelpen ‘gewonnen’ via social media. Ik genoot enorm van deze meelopers (1) en (2) Het was vaak even wennen aan het feit dat ze alles in de bakkerij mochten proeven, dat ze niet bang hoefden te zijn voor kruisbesmetting. Zodra dat feit een beetje landde, gingen ze los! Alles kon en werd geproefd.

En hoe trots dan zo’n meiske is als ze, na een paar pogingen, helemaal zelf een ei kan splitsen. Geweldig.

Thuisbezoek

Wat is er toch veel gebeurd in bijna 10 jaar. Vorige week bracht ik een aantal pakketten weg. Superleuk om klanten te zien die voorheen in de winkel kwamen, maar door verhuizing of verandering van baan er later voor kozen hun bestelling te laten verzenden. ‘Ik weet nog goed dat je dochter eerst je brood kwam halen’.

Al doende leren

Weet je nog, heel lang wachten op oliebollen die maar langzaam uit de pan kwamen? Ik weet dat nog HEEL goed! De lessen die ik heb geleerd tijdens het oliebollen bakken, of beter gezegd gaar staren, zijn niet op één hand te tellen. Toen de aantallen die we moesten bakken groter en groter werden, bleek een bestellijst niet te werken. Bakken zonder bestellingen was de oplossing. Gewoon wie het eerst komt, die het eerst maalt. De keren daarna ging het allemaal veel vlotter, totdat… kortsluiting in de oliebollenbak voor vertraging zorgde. Met kleine frituurpannetjes hebben we staan bakken, 15 oliebollen per keer in plaats van de geplande 60. Ja, dan moest je wel even wachten als je voorganger in de rij 3 zakken weghaalde en jijzelf ook met een paar zakken naar huis wilde. De mensen in de rij konden precies zien hoe wij net zo hard aan het wachten waren.

En deze dan…

Ik kan zo nog pagina’s vullen met leuke, mooie, verdrietige en grappige herinneringen. Dat ga ik niet doen (nu niet), maar deze wil ik je niet onthouden.

Eén van de eerste meelopers, Tess, toen 7 of 8 jaar oud, mocht een taart met marsepein versieren. Ze wist toen nog niet dat die taart voor haarzelf was. Wat een verrassing was dat! Weet jij dat nog, Tess?

Nu is dat kleine meisje bijna 17 en werkt ze als winkeldame bij de Gebaksjuwelier. Ik vind het echt een meerwaarde voor het bedrijf en het klantcontact dat er iemand in het team nagenoeg tegen dezelfde dingen aanloopt als de klanten, als het gaat om glutenvrij eten. Daarnaast is ze gewoon een leuke, hardwerkende meid 🙂

Nieuwe herinneringen maken

Aan het opdoen van nieuwe herinneringen in bakkerij komt spoedig een einde, maar ik zal ze koesteren, die mooie momenten van toen en nu en alle jaren er tussen in.

Ik ben benieuwd of jij nog een herinnering wilt delen? Doe dat in het commentaarveld hieronder. Dank je!

Paula