Soms zijn er van die periodes waarin alles tegelijk komt. Dat herken je vast!

In de bakkerij (en thuis) was het de afgelopen weken aan de orde: defect apparatuur, lekkage, ziekte van personeel, grondstoffen niet leverbaar, om maar wat te noemen. Nou, geef mijn portie maar aan Fikkie, hier heb ik toch geen zin in. Maar goed, ik moet er wel iets mee.

Wat is het een verademing om de boel de boel te laten en weg te gaan. Rennen! Natuurlijk kan dat niet altijd, maar afgelopen week kon het wel.

Al veel eerder had ik aan de vaste chauffeur van één van onze leveranciers gevraagd of ik een keer mee mocht op de wagen. Het leek mij wel wat, zo hoog op de weg, mooie vergezichten van het Nederlands landschap. Hoewel de chauffeur en ik elkaar alleen kennen van onze kortstondige koffiemomentjes tijdens het lossen bij de Gebaksjuwelier, was er genoeg ‘klik’ om met elkaar op pad te willen.

Vorige week was het zover. In de vroege, vroege ochtend vertrokken we. Ik had mijn telefoon per ongeluk thuis laten liggen. Een lekker rustig dagje lag in het vooruitzicht. Onderweg hadden we het over van alles en nog wat. Dat ging verder dan slechts over koetjes en kalfjes en weer en verkeer. Op een gegeven moment zei hij: ‘Maakt niet uit wat er gebeurt onderweg, files of met een bestelling of wat dan ook. Ik kan er toch niets mee. Ik doe gewoon mijn werk, ik zorg dat mijn klanten en werkgever tevreden zijn. Gewoon rustig blijven, het komt zoals het komt’.

Wat ik ook van de dag verwachtte, ik had niet gedacht dat ik met deze levensles naar huis zou gaan. Mijn klein leed werd in perspectief gezet. Er zijn echt belangrijkere dingen in het leven als een kapotte wasmachine, verstopte afvoer, dwalend overheidsbeleid of personeelstekort.

Oh ja, verder was het een gezellige dag, met veel koffie, slap geouwehoer en hard werken (aan dat laatste heb ik geen bijdrage aan geleverd). Machtig mooi. Zoals gezegd was ik mijn telefoon vergeten. Helaas geen foto’s van de mooie landschappen onderweg.

Bedankt, sjoof!

Smakelijke groet,

Paula