hartige taart blog uit2

Uitdaging – glutenvrij eten

We stonden met z’n drieën aan de werkbank in de bakkerij. Bakker Suzette, winkeldame Karin en ik. Het gesprek ging, zoals zo vaak, over glutenvrij eten. Karin opperde: ‘Ik zou het interessant vinden als jullie eens een tijdje glutenvrij gaan eten’, met de achterliggende gedachte om te kijken waar men tegenaan loopt met glutenvrij eten.

.

Een maand glutenvrij eten

Ik reageerde niet direct, maar Karin’s opmerking triggerde mij. Als ik op werk ben eet ik sowieso glutenvrij, dat is geen probleem. Door alle gesprekken met klanten, het verdiepen in het glutenvrije dieet en de kennis die ik in de afgelopen 7 jaar inmiddels opgedaan heb, leek mij dit een redelijk makkelijk vol te houden uitdaging. Maar goed, sportief als ik ben, verkondigde ik in de nieuwsbrief van 3 maart 2020, dat ik de uitdaging aanvaardde. ‘Ik eet een maand lang glutenvrij’. Ik kan je nu vertellen dat ik de maand niet vol heb gemaakt, daarover later meer.

.

Huidige eetsituatie

Eerst wil ik je het beeld schetsen van mijn huidige eet- en dieetsituatie. Ik eet thuis niet glutenvrij. Geen van mijn gezinsleden (man, 2 kinderen) mijdt bepaalde voedingsmiddelen vanwege intoleranties, aandoeningen of allergieën. Ja, mijn zoon heeft soms last van ‘groenten die niet lekker zijn eet ik niet’. Dat is een heel ander verhaal. We eten alles, maar proberen 3-4x per week geen vlees te eten. We gebruiken zo min mogelijk pakjes en zakjes, omdat we het leuker en lekkerder vinden om zelf smaken bij elkaar te zoeken. Mijn man houdt erg van koken, hij kan in het weekend helemaal losgaan. Sinds ik de bakkerij draai, is koken voor mij een ondergeschikte taak geworden ‘Als er maar iets op tafel staat’. Bakken doe ik thuis al helemaal niet, ben je mal. Mijn man koopt in het weekend de grote lading boodschappen en ik vul gedurende de week de voorraad aan (melk, brood, groente en fruit).

.

Op werk

Zoals je weet, heb ik een volledig glutenvrije bakkerij. Ook de personeelslunch is glutenvrij. Ik had er voor kunnen kiezen om het personeel hun eigen lunch te laten mee nemen (met of zonder gluten), maar het voelde voor mij niet oké. Daarom eten we tijdens de lunchpauze glutenvrij. Toen ik uitdaging aanging, besefte ik mij gelijk hoe ‘makkelijk’ het voor mij is om glutenvrij te eten, met een uitgebreid assortiment vers brood en banket binnen handbereik. Daarbij had ik de keuze uit crackers, muesli’s, allerlei melen en ingrediënten om zelf aan de slag te gaan. Een flinke voorsprong op bijvoorbeeld mensen die net te horen krijgen dat ze glutenvrij moeten eten.

.

De start

Ik maakte, zoals gebruikelijk, mijn ontbijt klaar. Havermout laten wellen in kokend water, wat noten/banaan/bessen erdoor en klaar. Dit eet ik al jaren als ontbijt, weinig om op te letten. Behalve dan dat het wel glutenvrije haver moet zijn.

.

Havermout met fruit en pitten

.

Een struikelblok – voorraad

Aangezien ik niet de weekboodschappen doe, vertrouw ik op mijn man dat hij de voorraad bijhoudt en aanvult. Ik wilde de eerste avond rijst met groente en kip koken. Toen ik voorraadpot rijst pakte, zag ik dat er nog maar een klein bodempje lag. Naarstig zocht ik in de voorraadla, waar van alles in lag, maar geen rijst. Ergens boven een plank met zakken pasta (we love pasta!) vond ik nog rijst. Gelukkig, want wat had ik anders moeten koken? Pasta? Wat we niet glutenvrij in huis hadden? Even snel naar de winkel was geen optie. Ach, zo erg was het ook weer niet, maar toen realiseerde ik mij hoe handig is als je alles mag en kan eten. Onze voorraadla en keukenkastjes waren nog niet ‘glutenvrij proof’.

.

Snacken

Voorheen, als ik thuiskwam van werk dook ik de broodtrommel in. Een boterham met appelstroop of kaas, of allebei, om de trek te stillen. De eerste paar dagen had ik nog geen glutenvrij brood in huis, dus dat kon niet. Ik had een pak crackers die ik soldaat maakte. Verder plunderde ik de fruitschaal en kon er tot etenstijd tegen aan. Nee, zo achteloos een boterham of koekje pakken was nu niet aan de orde. Ook wat snacken betreft was mijn huishouden niet glutenvrij.

.

De favorieten

Onze favoriete gerechten bevatten gluten. We zijn met z’n allen dol op pasta. Ik besloot glutenvrije pasta te kopen, en dan alleen voor mijzelf de glutenvrije variant te maken. Twee pannen water op het vuur, goed het roergerei gescheiden houden. Komt goed! Ik schepte pasta op mijn bord, mijn huisgenoten vielen op de andere pan aan. Eet smakelijk! Hmm, viel mij dat even tegen. De smaak vond ik niet lekker, de textuur was plakkeriger dan gewoon. Ik zou er wel aan kunnen wennen, dat wel.

.

We eten graag hartige taart in mijn huishouden. Ik zei tegen mijn man dat we best een beetje konden vals spelen, door een maand lang geen hartige taart te eten. Per slot van rekening, wie zou dat merken? Beetje flauw van mij. Mijn man ging er toch voor, die zondag zou er hartige taart met pompoen en curry komen. ‘Heb je glutenvrij bladerdeeg?’ Nee, dat had ik niet. Maar ik kon wel naar de bakkerij om bloem te halen. Dat hoefde niet. Manlief ging naar de supermarkt voor het glutenvrije meel. Hij kwam terug met teffmeel. Op broodmix na, was dat het enige wat onze super had. ‘Jakkes, teff’. Dat je weinig keuze hebt in sommige supermarkten, wist ik, maar dat je dan alleen teffmeel kon krijgen, viel mij tegen. Wat mij nog meer tegen viel, is dat IK de bodem moest maken. Ik, die op zondag zo min mogelijk doe en zeker niet uitgebreid ga koken. Met tegenzin maakte ik een deeg van het teffmeel. Eigenlijk zoals we in de bakkerij voor onze quiche maken. Teff werkte iets anders dan de Doves Farm witte bloem, maar ik kreeg een bodem in de vorm, met veel gemopper en gepruts. Blind bakken, vulling erin, weer in de oven en 3 kwartier later konden we aan tafel. Wat was dat lekker! De combinatie van het ‘aardse’ teffmeel, de zoete pompoen en de pittige curry… om je vingers bij af te likken. Zelfs het gemopper van mij (serieus, negatieve energie kan je proeven, net als dat je liefde en passie kunt terugvinden in producten) viel weg in de taart. Een geslaagd experiment!

.

Pompoentaart met teffbodem

.

Rekening houden

Inmiddels zat ik al in de tweede week van deze uitdaging. Ik kreeg een uitnodiging voor een verjaardag in een restaurant. Het restaurant garandeerde mij dat ze glutenvrije hapjes konden serveren. Thuis at ik glutenvrij brood van een glutenvrije bakker hier in mijn stad (goh). Brood en salades wisselde ik af tijdens de lunch. De vleesvervangende ‘hamburgers’ en andere vega nepvleesproducten moest ik laten staan, omdat overal tarwe in verwerkt is. Dan nam ik gewoon vlees of een gekookt ei, of niet. Na een lekkere avondmaaltijd, trok mijn man een verpakking ijs uit de vriezer. Ik weet niet precies wat het was, maar er zaten koekkruimels in (gluten). ‘Was in de aanbieding!’ zei mijn zoon, vaste boodschappenmaat van mijn man. ‘En wat is er voor mij dan?’ vroeg ik. Niets. Ja, yoghurt of zo. Kijk maar in de koelkast.

.

‘En dit is precies waar mensen met een glutenvrij dieet tegen aan lopen!’ Ik werd boos. Niet omdat ik nu geen ijs kon eten. Dat maakte mij geen bal uit. Maar de nonchalance waarmee mijn man geen rekening hield met het feit dat ik glutenvrij eet, daar werd ik link van. Ik snapte hem aan de ene kant wel: ik word niet ziek van gluten, deze uitdaging duurt maar een maand, maakt toch niet uit? Aan de andere kant kwam dit bij mij als een mokerslag binnen. Een keertje vergeten worden, oké, maar als jouw geliefden er altijd zo laconiek mee omgaan, dan kwetst dat toch? Of zie ik dat verkeerd? Het is maar eten. Zo belangrijk is het niet. Maar dat er met je rekening gehouden wordt, dat vind ik een blijk van waardering, iemand geeft om jou. Iemand serieus nemen. Nu ik er zo over schrijf, bedenk ik mij, dat het wellicht meer een waarde van mijzelf is, wat mij zo raakte dan dat de gevoelens van iemand die glutenvrij moet eten, gekrenkt worden. Of is dat wel het geval? Dit bleef nog lang sudderen bij mij.

.

In quarantaine

Toen kwam het nieuws van de lockdown in Italië. Vanwege de uitbraak van het coronavisus mocht niemand meer het huis uit, behalve voor een boodschap of naar werk in de vitale sector. Ik grapte in de bakkerij: ‘Als het in Nederland zo ver is, dan sluit ik mij op in de bakkerij en ga ik bakken en eten.’ Zo grappig was dat niet, als je ziet in welke situatie we nu verkeren.

.

De eerste paar dagen in quarantaine at ik alles wat los en vast zat (zolang het glutenvrij was). De onrust en onduidelijkheid maakte een oerinstinct bij mij wakker. Zolang er eten is, eten! Je weet maar nooit wanneer er weer eten is. Na een paar dagen kwam ik bij zinnen. Het hielp dat ik naar werk mocht en kon. Daar was ook onrust en onduidelijkheid, maar we konden in ieder geval iets concreets doen. Dat scheelde in het schransen.

.

Opgeven

Ik heb de uitdaging na 18 dagen opgegeven. Niet omdat ik het moeilijk vond om vol te houden, maar omdat ik een keuze had. Ik hoef niet glutenvrij te eten, dus waarom zou ik in deze onzekere situatie mijn huisgenoten en mijzelf het moeilijker maken dan het is? Ik hoor mensen nu denken: makkelijk praten, ik moet gewoon glutenvrij eten, coronacrisis of niet. Die gedachte is begrijpelijk, maar zoals ik zei: ik heb die keuze.

.

Ik heb er voor gekozen de uitdaging op te geven, zodat ik de horecaondernemers kan steunen. De afhaalmaaltijden die ik kan bestellingen om de kleine zelfstandige van inkomen te voorzien, zijn niet allemaal glutenvrij.

.

Ik heb er voor gekozen de uitdaging op te geven, toen ik op social media en TV lege schappen van glutenvrije producten in de supermarkt zag. Moet ik dan glutenvrije pasta gaan kopen? Dat laat ik liever liggen, voor iemand die moet.

.

Ik heb er voor gekozen de uitdaging op te geven, om de producten in de bakkerij die over zijn, aan een voedselgroep te geven. Die producten nam ik tijdens de uitdaging mee naar huis, voor mijzelf.

.

Conclusie

Het gemak van glutenvrij eten met een glutenvrije bakkerij binnen handbereik, is wat heel veel mensen niet hebben. Dat maakte de uitdaging niet helemaal realistisch. Daarbij, ik heb geen last als ik gluten eet. Heb ik in die 18 dagen een ‘glutenfout’ gemaakt? Dat zou kunnen.

.

Als ik glutenvrij zou moeten eten, dan zou voorraadbeheer in de keukenkastjes een aandachtspunt zijn. Tevens het beheer van budget. Sommige glutenvrije producten kosten meer dan reguliere producten. zoals je zelf waarschijnlijk al hebt ervaren.

.

Het sociale aspect van eten drong nog meer tot mij door dan voorheen. Rekening houden met intolerantie, allergieën en aandoeningen is echt een stap die gezet kan worden. Dat viel mij erg tegen van mijn naasten. Nemen ze het wel serieus als het voor het ‘echie’ is? Die sociale component is één van de redenen waarom ik de glutenvrije bakkerij ben gestart.

.

Laatste conclusie: Leesbril gaat mee in de boodschappentas. Wat zijn die etiketten klein zeg!

.

Wat is jou bijgebleven van je eerste kennismaking met het glutenvrije dieet? Waar liep jij tegen aan? Deel je reactie met de lezers.

.

Schrijf je bericht in onderstaand commentaarveld.

.

Hartelijke groet, Paula

Inschrijven nieuwsbrief

16 reacties

  1. Marianne op 31 maart 2020 om 07:44

    Het meten zoeken naar een lekker ontbijt want kwark , yoghurt is niet iedere dag m’n keuze het vele etiketten lezen vooral als je geen leesbril bij je hebt ?het zo zorgeloos kunnen pakken van producten.
    Zo bak en kook ik graag maar de bestaande recepten bevatten allemaal gluten hoe zet ik dit om in glutenvrij?
    En inderdaad naar een feestje of zelf crematie met koffietafel zit je altijd(meestal) alleen aan koffie of thee.
    Nu heb ik standaard als ik ergens naar toe gaa een trommeltje met koekjes in m’n tas zodat ik toch iets kan eten.
    Heb al enkel keren wat gekocht bij je in de winkel jammer dat het zo ver weg is voor mij om spontaan een brood of gebakje te komen kopen.
    Van het online bestellen ben ik niet zo.
    Als we de tijd hebben en zin dan kom ik graag naar Culemborg net zoals met de workshop biscuit bakken dat was leerzaam.
    Groetjes Marianne van Rosmalen uit Oss

    • Paula op 3 april 2020 om 07:35

      Bedankt voor je reactie Marianne. Zo’n noodpakketje in je tas lijkt mij onmisbaar als je ergens heen gaat, waarvan je niet weet of er glutenvrij eten is. Groetjes Paula

  2. Saskia op 31 maart 2020 om 10:22

    Mijn eerste gedachte was opluchting omdat ik eindelijk wist wat er aan de hand was en dat er iets aan gedaan kom worden. Vol goede moed ging ik naar de supermarkt en kwam nogal gedesillusioneerd thuis. Alles was zo onduidelijk en overweldigend(26 jaar geleden). Even boodschappen doen was er niet meer bij. En waar ik ook vreselijk tegenaan gelopen ben, zijn de mensen die het allemaal maar onzin vonden. Vaak de opmerking gehad: je kunt toch wel een koekje eten… en dan moet je weten dat ik in de zorg werkte….
    Nu is er gelukkig veel meer aandacht voor waardoor er ook een redelijk aanbod is van glutenvrije producten. Hoewel ik het nog steeds bizar vind dat een supermarkt bv 6 soorten crackers heeft, 3 soorten brood en voor de rest alleen maar koekjes. Ook ik heb altijd een noodpakket bij me als ik ergens heen ga en krijg ik dan wel iets dat glutenvrij is, is dat een leuke verrassing.

    • Paula op 3 april 2020 om 07:38

      Hoi Saskia, bedankt voor je reactie. Dat mensen het allemaal onzin vinden, is dat in de loop der jaren veranderd? Of juist verergerd met de hype van een paar jaar geleden? Groetjes Paula

  3. Bep en Joop Pepplinkhuizen op 31 maart 2020 om 10:42

    Alles komt mij bekend voor.
    Mijn man moet glutenvrij dus ik niet maar doe gewoon met hem mee.
    De pasta van Lidl is goed te eten hoor.
    Alleen het brood niet Joop vind jou brood geweldig dat is fijn voor hem.
    Alleen uiteten is dikwijls moeilijk en ook al narigheid gehad. Ondanks de belofte dat het glutenvrij was.
    Wij zijn heel blij met jou (jullie).
    Groetjes Joop en Bep

    • Gerda op 31 maart 2020 om 16:24

      Ik kwam van de diëtiste af die op mijn lijstje bijna alles had door gestreept wat ik graag luste. Ik huilde omdat ik toen niet wist waar ik brood kon kopen dat is 17 jaar geleden. Thuis het kruidenkastje leeg halen en schoon maken. Nooit meer naar de bakker. Gelukkig heb ik snel de knop voor mij zelf om gedraaid om in de winkel niet naar de grijze kant (brood) te kijken maar naar de mooie kleuren van groente en fruit daar wordt je toch vrolijk van. Wat ben ik blij dat er nu zoveel glutenvrij te koop is. Jij hebt ook heerlijk brood Paula!! Groetjes Gerda

      • Paula op 3 april 2020 om 07:42

        Hoi Gerda, wat goed dat je de knop hebt omgedraaid. Ik snap dat het in het begin enorm frustrerend kan zijn. Ja, de kleuren van groente en fruit brengen iets moois met zich mee. Fijne dag, Paula

    • Paula op 3 april 2020 om 07:40

      Beste Bep,

      Bedankt voor uw bericht. Fijn dat u solidair met uw man bent, dat scheelt een hoop in extra potjes koken, kans op kruisbesmetting etc. Uit eten ben ik niet aan toegekomen (Horeca sloot op verordering van de staat), daar was ik heel benieuwd naar. Groetjes aan Joop, Paula

  4. Marja op 31 maart 2020 om 13:41

    Ondanks dat mijn vader al een aantal jaren glutenvrij at, stond ik de eerste weken met tranen in de ogen in de AH. Alles wat ik pakte bevatte gluten. In die tijd had je nog geen GV schap. Ik haalde mijn boodschappen overal vandaan.
    Ik ben een echte kook en bak liefhebber. In de keuken staat al jaren een AGA fornuis. Na mijn diagnose heb ik zeker twee jaar niets meer gebakken. Als ik al iets maakte mislukte het altijd. Het zag er nooit uit. Te droog, het stortte in en het kostte ook nog kapitalen. De lol was er helemaal af en ik ben een hele tijd zeer opstandig geweest. Mijn vader overleed uiteindelijk aan de gevolgen van Coeliakie. Ik weet dus waarvoor ik glutenvrij eet en ben heel strikt.
    Nu na 15 jaar ben ik er aan gewend en probeer ik steeds meer het bakken op te pakken. Het is ook makkelijker geworden doordat er meer verkrijgbaar is. Brood bak ik echter al jaren niet meer. Die van de Gebaksjuwelier is gewoon het lekkerste.
    Bij ons thuis eet iedereen glutenvrij mee. (behalve brood) Zo kan ik geen fouten maken. De Lidl pasta’s zijn misschien wel niet zo lekker (ik weet ondertussen het verschil niet meer), maar zijn wel betaalbaar. Verder is het zonder pakjes koken prima te doen.
    Grootste ergernis is de deur uit gaan. Ik eet niet graag buiten de deur,. 9 van de 10 keer heb ik in meer of mindere mate last , terwijl ik altijd naar goede restaurants ga. Fijn is dat er steeds meer komt en rekening mee wordt gehouden. En inderdaad zoals iemand hierboven al beschreef, ik neem altijd iets mee voor mezelf. koekje, plakje cake, lekkere dubbele boterham met kaas. Waar ik me eerst heel zielig voelde, zorg ik nu goed voor mezelf. En gelukkig worden we zoals Saskia hierboven zegt, steeds vaker verrast dat er wel iets lekkers is voor ons.

    • Paula op 3 april 2020 om 07:43

      Hoi Marja,

      Je laatste opmerkingen is, denk ik, waar het om draait. Goed voor jezelf zorgen en als dat betekent dat je glutenvrij moet eten en zelf iets moet meenemen, dan is dat hoe het is. Je geluk (en gezondheid!) niet laten afhangen van een ander. Fijne dag! Paula

  5. Ineke Omvlee op 1 april 2020 om 23:16

    Het is nu acht jaar geleden dat er bij mij coeliakie werd vastgesteld. In het begin vond ik het vreselijk omdat je nog zo veel uit moet zoeken. Wat kan en wat niet. Maar al snel bleek dat we wat producten betreft nog een behoorlijke keuze hebben in Nederland.
    Wat ik jammer vind is dat het de spontaniteit weghaalt van uit eten gaan. Of even een koffie drinken, de koffie is natuurlijk geen probleem maar iets lekkers erbij? Sorry mevrouw, dat hebben we niet glutenvrij.
    De domste reactie die eens kreeg op de vraag waarom ze geen glutenvrije koeken of gebak hadden bij een grote restaurantketen was dat ze vonden dat uit eten een “beleefmoment” moest zijn. Huh?
    Op vakantie in het buitenland blijft het een uitdaging maar al met al is er goed mee te leven. En ja altijd iets meenemen voor onderweg.
    Ik hoop dat je nog heel lang kunt blijven bakken Paula, want je hebt het lekkerste brood!
    Lieve groet , Ineke

    • Paula op 3 april 2020 om 07:46

      Dank je wel voor je reactie, Ineke.
      Die onwetendheid bij horeca behoort hopelijk snel tot het verleden. De Nederlandse Coeliakie Vereniging is daar mee bezig. Dat zou toch mooi zijn als je op meerdere plekken zorgeloos terecht kan voor koffie met iets lekkers of een smakelijke glutenvrije lunch. Fijne dag, Paula

  6. Henderika Vos-Lanning op 2 april 2020 om 14:47

    15 jaar geleden werd bij mij de diagnose coeliakie gesteld.
    Na de eerste zoektochten zijn we er thuis helemaal op ingesteld.
    Mijn man kookt dagelijks heerlijk en is erg goed op de hoogte . Omdat de ingrediënten van een product weleens veranderen
    is het goed om de samenstelling van de producten te scannen.
    Met de app van het voedingscentrum KIES IK GEZOND kun je bij de supermarkt producten scannen.
    Het lastigste blijven voor mij de feestjes, partyen en restaurant bezoek.
    In restaurants noem ik het vaak ” de kunst van het weglaten” .
    Dat betekent : geen frites, geen saus, geen brood.

    En wat ben ik blij met de Gebaksjuwelier in Culemborg !

    Een vriendelijke groet, Henderika Vos-Lanning

    • Paula op 3 april 2020 om 07:49

      Beste Henderika,
      bedankt voor je reactie. Jammer genoeg heb ik niet kunnen ervaren hoe het is om glutenvrij uit eten te gaan of op een verjaardag te zijn waar wel/geen rekening gehouden wordt met het glutenvrije dieet. (horeca moest dicht vanwege corona). ‘De kunst van het weglaten’… als er dan nog maar genoeg op je bord overblijft om lekker te genieten 😉 Fijne dag! Paula

  7. Clementine op 7 april 2020 om 21:59

    22 Jaar geleden kreeg ik, een dag voor mijn verjaardag, te horen dat ik coeliakie had. Ik werd meteen doorgestuurd naar de diëtiste voor de nodige informatie. Ik had geen idee wat coeliakie inhield; zij overigens ook niet echt. Ze gaf me wat folders over coeliakie en wenste ons sterkte. Mijn man zei dat het voor mij het ergst was, waarop zij hem meewarig aankeek en zei: “ je zult maar met zo’n vrouw getrouwd zijn”?
    Ook ik ga er niet vanuit dat wanneer ik ergens ben, men iets voor mij te snacken of eten heeft en ook ik heb dus altijd een noodpakket bij me.
    Vandaag de dag zijn er veel glutenvrije producten te koop en is thuis glutenvrij eten geen enkel probleem. Met restaurants heb ik zeer uiteenlopende ervaringen. maar dat is mettertijd veel beter geworden. Brood en gebak bak ik zelf, maar niemand kan zulke heerlijke oliebollen bakken als jij Paula! Ieder jaar gaat mijn schoondochter Naomi een zak oliebollen voor me halen in Culemborg en dat maakt Oud en Nieuw extra feestelijk.
    Ik hoop dat je dat nog heel lang blijft doen, bedankt!

  8. […] Uitdaging – glutenvrij eten van De Gebaksjuwelier […]

Laat een reactie achter